Bernardyn

Bernardyn  

Zapraszam do czytania :)    Potęrzne psy ale potrafią być przyjazne 
Po niżej możemy sie dowiedzieć troche więcej na temat tych dużych i przyjaznym posów: 
Bernardyn to rasa psów zaliczana do grupy molosów (inaczej – grupy molosowatych) w typie górskim. Nazwa grupy wywodzi się od nazwy greckiego plemienia Molosy. Psy molosowate według ogólnej klasyfikacji FCI (skrót Międzynarodowej Federacji Kynologicznej mającej swą siedzibę w Belgii), są podzielone na dwa typy: typ dogowaty i typ górski, do którego należy właśnie rasa psów bernardyn. Obecnie bernardyny nie są co prawda często spotykane, jednak to od lat dobrze znana rasa dobrych psów do towarzystwa, używanych też jako psy stróżujące i gospodarskie. Pies ten nie podlega próbom pracy 

Wygląd bernardyna. Przedstawiciele tej rasy należą do potężnych, a więc największych i najcięższych psów na świecie. Na widok bernardyna, dorosły człowiek może dostać gęsiej skórki na całym ciele. Bernardyny to psy bardzo wysokie i muskularne, o potężnym kośćcu, zwartej budowie i dużej masie ciała. Pierwotne były jednak nieco mniejsze niż obecnie, osiągając wtedy do 50 kg. Obecnie są większe i przeciętnie suki osiągają wagę 60 – 85 kg, natomiast psy 75 – 90kg. Zdarzają się nawet przypadki bernardynów o masie ciała przekraczającej 100 kg. Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia (mierzonego od stawu ramiennego do kości kulszowej) wynosi 5:6. Gdy rasa powstawała i potem na początku jej trwania, bernardyn miał krótką sierść (odmiana krótkowłosa), jednak dzięki późniejszemu krzyżowaniu z nowofunlandem, powstała odmiana długowłosa, która rozpowszechniła się i obecnie jest najpopularniejsza na całym świecie. W rasie tej mamy więc obecnie dwie odmiany – bernardyn krótkowłosy i bernardyn długowłosy. Obie odmiany to psy potężne, różniące się pomiędzy sobą jedynie długością sierści. Sierść jest gęsta, zarówno w obrębie włosa okrywowego, jak i podszerstka. Kolor sierści jest z przewagą bieli z mniejszymi i większymi czerwono rudymi łatami (psy o umaszczeniu łaciatym), aż do czerwono-rudego płaszcza, zlokalizowanego na grzbiecie i słabiznach (psy o umaszczeniu płaszczowym). Jednakowo cenione jest umaszczenie odwrotne, czyli z czerwono-rudym płaszczem, poprzerywanym bielą. Dopuszcza się czerwono-rude pręgowanie ciała, umaszczenie brązowo-żółte oraz czarny nalot na tułowiu. Pożądana jest też ciemna oprawa głowy. Należy pamiętać, że ze względu na gęste i ciepłe futro, na obszarach podgórskich i nizinnych, latem pies ten intensywnie linieje, co może być kłopotliwe. Głowa u tego psa jest duża, masywna i bardzo silna. Uszy mają kształt trójkąta, są miękkie i zwisające. Oczy są ciemnobrązowe. Po obu bokach pyska luźno zwisają płaty kącików dolnych warg. Ogon bernardyna jest mocny i szeroki oraz lekko zawinięty ku górze.

Bernardyny psy lawinowe

Poruszanie się i chód bernardyna. Chód bernardyna jest dostojny i zamaszysty. Psy te chętnie biegają, aczkolwiek nie są sprinterami. Ruch ciała jest skoordynowany, a kroki są płynne. Siły napędowej dostarczają kończyny tylne. Postawa w ruchu: łeb lekko opuszczony,  ogon opuszczony lub nieco podniesiony, ale nie powyżej linii tułowia; w spokojnym chodzie kończyny przednie i tylne poruszają się symetrycznie; równolegle – przednia lewa z tylnią lewą, przednia prawa z tylnią prawą.

Charakter bernardyna. Bernardyny są łagodnymi, wiernymi i przyjacielskimi psami, jednak nieufnymi wobec obcych. Bardzo się przywiązują i są bardzo lojalne wobec swoich właścicieli, nierzadko stają nawet w ich obronie, gdy grozi im jakiekolwiek niebezpieczeństwo. Dobrze wychowane – są bardzo posłuszne. Wyróżniają się także wysoką inteligencją i spokojem oraz tolerancją w stosunku do innych zwierząt i dzieci. Są także bardzo skore do zabawy, i to niezależnie od wieku.

Zdrowie i kondycja bernardyna. Oczekiwana długość życia bernardynów wynosi 11 lat. Zdecydowana większość dolegliwości występujących u tej rasy, jest związana w ścisły sposób z ich budową i znaczną masą ciała. Jak u większości psów należących do ras olbrzymich, tak i u rasy bernardyn, mogą pojawić się problemy żołądkowe, objawiające się skrętami żołądka. Warto w ich przypadku pamiętać o konieczności zachowywania przerwy pomiędzy posiłkiem, a następującym po nim spacerze. Bernardyn jest też psem podatnym na zapalenie stawów. Czasem może zdarzyć się, że u szczeniąt zbyt dobrze karmionych nadmiarem witamin, można zaobserwować szybszy rozwój kończyn niż reszty ciała, przez co stają się one zbyt mocno wydłużone a co za tym idzie – nie są odpowiednio przygotowane do ciężaru psiego ciała. Innymi często występującymi chorobami u tej rasy są zapalenia spojówek a także choroby uszu. Zdarzyć się też może u tej rasy wystąpi choroba serca. Dosyć niebezpieczną przypadłością jest także obniżona odporność, uwidaczniająca się wadami struktury immunologicznej i łatwiejszym zapadaniem na choroby typu borelioza i babeszjoza.

Wady i zalety bernardyna. Przez większość z osób, za wadę podstawową postrzegane są wzrost i masa ciała u psów tej rasy. Do wad zaliczyć także można im ich nadmierne łakomstwo i ogromną żarłoczność. Zaletą tego psa jest jego wielka chęć do pracy. Nie lubi jednak jeść byle czego i pod tym względem jest nieco wybredny. Gdy w jego misce znajdzie się coś, czego nie znosi – potrafi nie tknąć jedzenia nawet przez cały dzień i głodować. Bernardyny mają drogie gusta, przepadają bowiem za surowym mięsem, zwłaszcza za wołowiną, na której to widok potrafią strasznie się ślinić. Jego ogromną zaletą jest lojalność wobec swego pana oraz znaczny poziom tolerancji dla innych zwierząt. Psy te uwielbiają jednak być w centrum uwagi. Są za to mało agresywne, choć swym wyglądem potrafią skutecznie odstraszyć nieproszonego gościa i agresora. Jest to rasa psów niezmiernie silnie przywiązujących się do swych właścicieli, stając w ich obronie w chwili zagrożenia. Stanowczo odradza się utrzymywanie tej rasy w budownictwie wielkomiejskim, bowiem psy te wymagają znacznej przestrzeni. Ponadto, nie mając zajęcia, są podatne na odczuwanie niepokoju i lęku. 

                      

                O tych psach można pisac dużo ale to jest tak w skrucie.        

 Mam nadzieje że miło wam sie czytało o tych wspaniałych psach.   

                    Zachęcam do czytania kolejnych wpisów   :)   :)   :)