Nowofundland

 Nowofundland   

 

Zapraszam do poczytania :) :)  troche o tym wielkim i długo włosym psie...

Wygląd Nowofundlanda

Dorosły pies rasy Nowofundland osiąga około 71 centymetrów wysokości w kłębie i 68 kilogramów wagi. Suki są nieco mniejsze i lżejsze; mierzą około 66 centymetrów i ważą niespełna 54 kilogramów. Głowa psa jest masywna – lżejsza u suk niż u samców. Czaszka szeroka i lekko wysklepiona; kość potyliczna mocno rozwinięta. Stop dobrze zaznaczony. Nos duży o dobrym pigmentowaniu; czarny u czarnych i biało czarnych osobników, brązowy – u brązowych. Nozdrza prawidłowo rozwinięte. Kufa o graniastym kształcie, głęboka i umiarkowanie krótka. Pokryta delikatnym i krótkim włosem, bez fałd. Kąciki warg widoczne, lecz niezbyt przesadnie zaznaczone. Fafle dość miękkie. Zęby ustawione w zgryzie nożycowym lub cęgowym. Oczy nieduże i niezbyt głęboko osadzone, o szerokim rozstawie. Niedopuszczalne zaznaczenie trzeciej powieki. Powieki maja barwę ciemnobrązowa u psów czarnych i biało-czarnych. U psów brązowych dopuszczalne jaśniejsze pigmentowanie. Uszy nieduże, trójkątne w kształcie, o lekko zaokrąglonych końcach. Obowiązkowo osadzone w tylnej części głowy i mocno do niej przylegające. Szyja mocna i muskularna. Podgardle nie powinno występować. Tułów solidny, kościec masywny. Kiedy oglądany z boku – głęboki i mocny. Górna linia grzbietu pozioma, prosta i stabilna. Sam grzbiet szeroki. Lędźwie mocne i dobrze umięśnione. Klatka piersiowa wystarczająco szeroka, pojemna i głęboka, o dobrze wysklepionych żebrach. Kończyny przednie proste i równoległe. Łopatki dobrze umięśnione.

• 
  Nowofundland brązowy
• 
  Nowofundland czarny
• 
  Kufa Nowofundlanda

Łapy wydają się dość duże, niemniej pozostają w proporcji do tułowia. Są dobrze zaokrąglone i zwarte. Uda muskularne i silne. Stawy skokowe rozstawione dość szeroko i ustawione nisko. Ogon szeroki o mocnej nasadzie, noszony poziomo. Pokryty gęstym, bujnym włosem.

Włos psa jest odporny na zmienne warunki atmosferyczne i nadmierną wilgoć. Okrywa umiarkowanej długości i prosta. Podszerstek miękki i gęsty – o wiele gęstszy zimą niż latem. Delikatny włos  występuje na czaszce, kufie i uszach. Na tylnej stronie kończyn występuje włos pierzasty. Dopuszczalnymi typami umaszczeń są: czerń, brąz oraz biel i czerń. W przypadku osobników o umaszczeniu jednolitym czarnym dopuszczalne jest występowanie niewielkich białych znaczeń na piersiach, palcach oraz końcówce ogona. U osobników biało-czarnych występują charakterystyczne znaczenia: czarny – na głowie, zadzie i wierzchniej części ogona, biel – na kryzie oraz pozostałej części ciała. Białe nakrapianie może pojawić się na całym ciele w śladowych ilościach. Przez umaszczenie brązowe rozumiemy zarówno ciemny brąz w odcieniu czekoladowym, jak i jasny. Wzorzec Międzynarodowej Federacji Kynologicznej nie dopuszcza występowania osobników o niebieskim (inaczej stalowym), biało-brązowym oraz dropiatym umaszczeniu.

Nowofundland temperament

Nowofundland jest psem spokojnym, inteligentnym, cierpliwym, łagodnym i przyjaźnie nastawionym do ludzi. Psy słyną ze swojego oddania właścicielowi i lojalności. Rzadko szczekają, ale w razie potrzeby staną w obronie swojego właściciela. Raczej nie atakują napastników, ale trzymają ich w bezpiecznej odległości i czekają na interwencję. Pomimo swojego groźnego wyglądu nie mają w sobie cienia agresji. Wrodzona inteligencja pozwala im wydać realną ocenę,  kto stanowi zagrożenie dla stada, a kto nie. W stosunku do dzieci psy zachowują się nad wyraz poprawnie; są opiekuńcze i bardzo troskliwe. Wymagają stałej, dziennej dawki ruchu, niemniej nie są szczególnie absorbujące. Bardzo dobrze czują się w domu – kochają spędzać czas z rodziną.

 

Nowofundlandy

           

Buldog amerykański

BULDOG AMERYKAŃSKI  

Te psy nie są aż takie duże ale warto też o nich popisać a dla was poczyrać.

Rasa psa wywodząca się od buldoga angielskiego, hodowana w USA w pierwotnym typie. W tłumaczeniu na język polski poprawna wydaje się nazwa: buldog amerykański; ze względu jednak na brak uznania rasy przez FCI nie występuje ona w oficjalnej polskiej terminologii kynologicznej.

WYGLĄD

Krępy i silny na pierwszy rzut oka.

 

UŻYTKOWOŚĆ

Wykorzystywany jako pies stróżujący, pies obronny.

 

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Jest to bardzo zróżnicowana rasa psów, przeznaczona nie na wystawy, ale na wszechstronnych towarzyszy ludzi na farmach. Lubiący ruch, miły, trochę uparty pies rodzinny, dający się łatwo prowadzić.

 

UMASZCZENIE I SZATA

Włos jest krótki. Umaszczenie spotykane jest białe lub białe z łatami (łaty także pręgowane), pręgowane, płowe, brązowe i mahoniowe.

  

                   Młody buldog Amerykański. 

   Młody buldog Amerykański. 

     Tu już jest dorosły osobnik

 

Wyżeł włoski kródkowłósy

WYŻEŁ WŁOSKI KRÓTKOWŁOSY  

Zapraszam do czytania dzisiaj  mam wpis o  szczupłych psach 

Jedna z ras psów w typie wyżłowatym. Najprawdopodniej jest to najstarsza rasa wśród psów myśliwskich w Europie.

RYS HISTORYCZNY

Rasa wywodząca się ze skrzyżowania pierwotnych molosów z Mezopotamii z szybkimi i lekkimi chartami egipskimi, istnieje już od V wieku p.n.e. Rasę tę można uważać za praprzodka współczesnych ras wyżłów. W średniowieczu psy te często widywało się w towarzystwie ptaszników i sokoliników. W 1930 r. powstało towarzystwo miłośników "Bracco Italiano", a w 1936 r. wypracowano nowy standard rasy. 

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Wrażliwy, nieśmiały, pełen rezerwy nadaje się do każdego typu polowań. Z natury jest psem wiejskim, potrzebujacym dużo otwartej przestrzeni i dużo ruchu. Wierny towarzysz człowieka. 

Kontakt     

                

 *Pies ten jest szczupłu i nawej jak byśmy go duzo karmili to i nawet to go nie zmieni.

Alaskan Husky 

Te psy są dość duże a za razem piękne.    Mało o nich napisze   ZAPRASZAM DO CZYTANIA   :)  :)  :)

Alaskan Husky jest transcendentny psi zaprzeg. A odrebny rodzaj psów ras jest powszechnie stosowany do wyrwac sanki, mimo wszelkich srednich rasy moga byc uzyte.
Alaskan Husky jest pólnocnej rasy. Zostaly one selektywnie hodowane na szeroki zakres wlasciwosci.
Hodowla kraj: Alaskan Husky byl hodowane w Stany Zjednoczone.
Ras wyswietlacz: Jest to big pies rasy. Do alaskan husky ma wielkie wzwodny uszy. jest czasami sredniej dlugosci. Ogon: wiszace niski i z srednio dlugosc. Maja srednio wielkosci nosa. Psy siersc jest srednio.
Dodatkowe szczególy about do alaskan husky: Przewidywane lata zycia dla alaskan husky jest 12 by 15 lat. Pies rasy jest proporcjonalnie slawny i zwykle proste by odkryc do sprzedazy na rynku.  

  
              Zapraszam do czytania lolejnych wpisów :)  :) 

Bernardyn

Bernardyn  

Zapraszam do czytania :)    Potęrzne psy ale potrafią być przyjazne 
Po niżej możemy sie dowiedzieć troche więcej na temat tych dużych i przyjaznym posów: 
Bernardyn to rasa psów zaliczana do grupy molosów (inaczej – grupy molosowatych) w typie górskim. Nazwa grupy wywodzi się od nazwy greckiego plemienia Molosy. Psy molosowate według ogólnej klasyfikacji FCI (skrót Międzynarodowej Federacji Kynologicznej mającej swą siedzibę w Belgii), są podzielone na dwa typy: typ dogowaty i typ górski, do którego należy właśnie rasa psów bernardyn. Obecnie bernardyny nie są co prawda często spotykane, jednak to od lat dobrze znana rasa dobrych psów do towarzystwa, używanych też jako psy stróżujące i gospodarskie. Pies ten nie podlega próbom pracy 

Wygląd bernardyna. Przedstawiciele tej rasy należą do potężnych, a więc największych i najcięższych psów na świecie. Na widok bernardyna, dorosły człowiek może dostać gęsiej skórki na całym ciele. Bernardyny to psy bardzo wysokie i muskularne, o potężnym kośćcu, zwartej budowie i dużej masie ciała. Pierwotne były jednak nieco mniejsze niż obecnie, osiągając wtedy do 50 kg. Obecnie są większe i przeciętnie suki osiągają wagę 60 – 85 kg, natomiast psy 75 – 90kg. Zdarzają się nawet przypadki bernardynów o masie ciała przekraczającej 100 kg. Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia (mierzonego od stawu ramiennego do kości kulszowej) wynosi 5:6. Gdy rasa powstawała i potem na początku jej trwania, bernardyn miał krótką sierść (odmiana krótkowłosa), jednak dzięki późniejszemu krzyżowaniu z nowofunlandem, powstała odmiana długowłosa, która rozpowszechniła się i obecnie jest najpopularniejsza na całym świecie. W rasie tej mamy więc obecnie dwie odmiany – bernardyn krótkowłosy i bernardyn długowłosy. Obie odmiany to psy potężne, różniące się pomiędzy sobą jedynie długością sierści. Sierść jest gęsta, zarówno w obrębie włosa okrywowego, jak i podszerstka. Kolor sierści jest z przewagą bieli z mniejszymi i większymi czerwono rudymi łatami (psy o umaszczeniu łaciatym), aż do czerwono-rudego płaszcza, zlokalizowanego na grzbiecie i słabiznach (psy o umaszczeniu płaszczowym). Jednakowo cenione jest umaszczenie odwrotne, czyli z czerwono-rudym płaszczem, poprzerywanym bielą. Dopuszcza się czerwono-rude pręgowanie ciała, umaszczenie brązowo-żółte oraz czarny nalot na tułowiu. Pożądana jest też ciemna oprawa głowy. Należy pamiętać, że ze względu na gęste i ciepłe futro, na obszarach podgórskich i nizinnych, latem pies ten intensywnie linieje, co może być kłopotliwe. Głowa u tego psa jest duża, masywna i bardzo silna. Uszy mają kształt trójkąta, są miękkie i zwisające. Oczy są ciemnobrązowe. Po obu bokach pyska luźno zwisają płaty kącików dolnych warg. Ogon bernardyna jest mocny i szeroki oraz lekko zawinięty ku górze.

Bernardyny psy lawinowe

Poruszanie się i chód bernardyna. Chód bernardyna jest dostojny i zamaszysty. Psy te chętnie biegają, aczkolwiek nie są sprinterami. Ruch ciała jest skoordynowany, a kroki są płynne. Siły napędowej dostarczają kończyny tylne. Postawa w ruchu: łeb lekko opuszczony,  ogon opuszczony lub nieco podniesiony, ale nie powyżej linii tułowia; w spokojnym chodzie kończyny przednie i tylne poruszają się symetrycznie; równolegle – przednia lewa z tylnią lewą, przednia prawa z tylnią prawą.

Charakter bernardyna. Bernardyny są łagodnymi, wiernymi i przyjacielskimi psami, jednak nieufnymi wobec obcych. Bardzo się przywiązują i są bardzo lojalne wobec swoich właścicieli, nierzadko stają nawet w ich obronie, gdy grozi im jakiekolwiek niebezpieczeństwo. Dobrze wychowane – są bardzo posłuszne. Wyróżniają się także wysoką inteligencją i spokojem oraz tolerancją w stosunku do innych zwierząt i dzieci. Są także bardzo skore do zabawy, i to niezależnie od wieku.

Zdrowie i kondycja bernardyna. Oczekiwana długość życia bernardynów wynosi 11 lat. Zdecydowana większość dolegliwości występujących u tej rasy, jest związana w ścisły sposób z ich budową i znaczną masą ciała. Jak u większości psów należących do ras olbrzymich, tak i u rasy bernardyn, mogą pojawić się problemy żołądkowe, objawiające się skrętami żołądka. Warto w ich przypadku pamiętać o konieczności zachowywania przerwy pomiędzy posiłkiem, a następującym po nim spacerze. Bernardyn jest też psem podatnym na zapalenie stawów. Czasem może zdarzyć się, że u szczeniąt zbyt dobrze karmionych nadmiarem witamin, można zaobserwować szybszy rozwój kończyn niż reszty ciała, przez co stają się one zbyt mocno wydłużone a co za tym idzie – nie są odpowiednio przygotowane do ciężaru psiego ciała. Innymi często występującymi chorobami u tej rasy są zapalenia spojówek a także choroby uszu. Zdarzyć się też może u tej rasy wystąpi choroba serca. Dosyć niebezpieczną przypadłością jest także obniżona odporność, uwidaczniająca się wadami struktury immunologicznej i łatwiejszym zapadaniem na choroby typu borelioza i babeszjoza.

Wady i zalety bernardyna. Przez większość z osób, za wadę podstawową postrzegane są wzrost i masa ciała u psów tej rasy. Do wad zaliczyć także można im ich nadmierne łakomstwo i ogromną żarłoczność. Zaletą tego psa jest jego wielka chęć do pracy. Nie lubi jednak jeść byle czego i pod tym względem jest nieco wybredny. Gdy w jego misce znajdzie się coś, czego nie znosi – potrafi nie tknąć jedzenia nawet przez cały dzień i głodować. Bernardyny mają drogie gusta, przepadają bowiem za surowym mięsem, zwłaszcza za wołowiną, na której to widok potrafią strasznie się ślinić. Jego ogromną zaletą jest lojalność wobec swego pana oraz znaczny poziom tolerancji dla innych zwierząt. Psy te uwielbiają jednak być w centrum uwagi. Są za to mało agresywne, choć swym wyglądem potrafią skutecznie odstraszyć nieproszonego gościa i agresora. Jest to rasa psów niezmiernie silnie przywiązujących się do swych właścicieli, stając w ich obronie w chwili zagrożenia. Stanowczo odradza się utrzymywanie tej rasy w budownictwie wielkomiejskim, bowiem psy te wymagają znacznej przestrzeni. Ponadto, nie mając zajęcia, są podatne na odczuwanie niepokoju i lęku. 

                      

                O tych psach można pisac dużo ale to jest tak w skrucie.        

 Mam nadzieje że miło wam sie czytało o tych wspaniałych psach.   

                    Zachęcam do czytania kolejnych wpisów   :)   :)   :)

   

  

Labrador

Labrador

zapraszam do czytania :)   labradory są średniej wielkości ale sąbardzo przyjazne i łagodny                Po niżęj możemy sie dowiedzieć troche więcej na temat tych psów:    

Labrador to pies bardzo łagodny, zrównoważony, przyjazny z natury, bez śladów agresywności czy lękliwości.. Nie ma problemów z podporządkowywaniem się człowiekowi, łatwo i chętnie się uczy.
Rasa- labrador retriever- wyróżnia się wdziękiem, przyjacielskością, wesołością i oddaniem. Labrador darzy sympatią wszystkich domowników, w tym także koty i inne zwierzaki. Idealny jako towarzysz dla dzieci. Jest niezwykle cierpliwy i tolerancyjny, znosi wszystkie dziecięce pomysły i zabawy. Najważniejsze dla labradora to być blisko ludzi, chętnie im służyć i być gotowym do zabawy. Ciągle chce się przypodobać panu. Nie warczy na ludzi, ale jego głębokie, donośne szczekanie może odstraszyć niepożądanych gości. Labrador nie przejawia agresji także w stosunku do obcych, ufnie podchodzi do każdego człowieka, dlatego łatwo można je skrzywdzić. Ta jego ufność i nadmierna sympatia do otoczenia powinny być chronione.
Szkolenia labrador zalicza chętnie i z łatwością, jest bardzo inteligentny, pojętny, żywej natury. Labradora nie trzeba  karać - wystarczy karcący głos pana. . Najlepsze efekty szkoleniowe osiąga się nie twardą ręką, ale poprzez chwalenie i miłość. Jest żądny akceptacji, wymaga czułości, sam odpłacając tym samym stokrotnie. Labrador posiada niejako genetyczny "pociąg" do wody. Wykąpie się w każdej wodzie, nawet w kałuży, niezależnie od pogody i pory roku. Gęsty podszerstek  labradora chroni go przed utratą ciepła. Jest wielkim miłośnikiem wody i aportu, odznacza się doskonałym węchem. Niezwykle towarzyski labrador jest jakby stworzony do pracy. To co najgorszego może go spotkać to samotność i nuda. Nie uroda labradora ale charakter zadecydował o sukcesie tej rasy jako psa rodzinnego i użytkowego. Labradory pracują w ratownictwie, policji, służbach celnych, dogoterapii, jako przewodnicy niewidomych,  oraz ze względu na doskonały węch i pasję aportowania wykorzystywane są  jako psy myśliwskie.

                                             WYGLĄD LABRADORA                                                        

Wygląfda Labradora Retrievera              

Labrador jest psem średniej wielkości, masywny i grubokościsty, o prostokątnej (nigdy kwadratowej) sylwetce; powinien sprawiać wrażenie zwierzęcia silnego, nie może być ani przesadnie gruby ani zbyt szczupły.

Szata Włos krótki, bez fal i frędzli, w dotyku wydaje się dosyć szorstki; podszerstek gęsty i nieprzemakalny, chroni przed wodą.

Maść Umaszczenie czarne, biszkoptowe lub czekoladowe.

Głowa Proporcjonalnej wielkości, szeroka między uszami, kufa średniej długości, mocna; nos szeroki, ciemny.

Oczy Dość szeroko osadzone.

Uszy Osadzone nieco z tyłu, opadające, nie powinny być zbyt duże i ciężkie; gdy pies jest czymś zainteresowany, przylegają wewnętrzną krawędzią do policzków.

Tułów Zwarty i dosyć krótki, grzbiet prosty, lędźwie krótkie, mocne i szerokie.

Kończyny przednie Mocne, proste, o grubej kości.

Kończyny tylne Mocne, dobrze umięśnione, umiarkowanie kątowane.

Ogon Średniej długości, prosty i gruby u nasady, zwęża się ku końcowi; równomiernie porośnięty sierścią.

 Klasyfikacja FCI: 122 Grupa: VIII.1 Aportery, płochacze i psy dowodne.
  Wzrost: 55 do 61 cm. Waga: 26 do 34 kg. 

Pit Bull

   Pit Bull:

Zapraszam do czytania mam nadzieje że was ten wpis zaciekawi  :)
Historia Pit Bulla-

Historia

W XIX wieku hodowcy z Anglii, Irlandii  i Szkocji zaczęli eksperymenty z krzyżowaniem buldogów i terierów. Ich głównym celem było otrzymanie psa szybkiego i zwinnego (cechy teriera) oraz silnego i wysportowanego (najlepsze cechy buldoga).
Pies został wyhodowany do pełnienia funkcji „przynęty” na byki i niedźwiedzie. Po pewnym czasie czworonogi zatraciły jednak swoje funkcje, które zostały uznane za niehumanitarne, i przysposobione do rattingu i walki psów.
W Ameryce Północnej rolnicy i hodowcy wykorzystywali swoje Pit Bulle do ochrony gospodarstw, polowania i prowadzenia zwierząt . W czasie I i II wojny światowej American Pit Bull Terier był wykorzystywany do dostarczania wiadomości na polu bitwy.

Współcześnie psy pełnią funkcję zwierząt do towarzystwa. Niestety sporo osób wykorzystuje Pit Bulle do walk z innymi psami.                                                                                                          Inne poctawowe informacje:

Wygląd amerykańskiego pitbulteriera

Pit Bull to pies o atletycznej sylwetce wpisującej się w kształt kwadratu. Ma mocny kościec oraz solidną budowę ciała. Muskulatura gładka, ale wyraźnie zaznaczona. Pit Bulle mają wyraźnie zaznaczoną linię żeber oraz kręgosłupa. Sierść psa czysta i połyskująca, pazury krótko przycięte. Wielkość głowy pozostaje w proporcji do wielkości ciała i stanowi 2/3 szerokości ramion. Głowa przybiera klinowaty kształt, kiedy oglądamy ją z góry lub z boku. Z przodu – okrągła. Długość głowy od czubka nosa do stopu powinna być równa długości mierzonej od stopu do tylnej części czaszki. Grzbiet nosa dobrze rozwinięty. Głębokość od szczytu głowy do podstawy szczęki możliwie jak największa. Wargi wąskie i przylegające. Oczy małe, głęboko osadzone i eliptyczne w kształcie. Widziane z boku przybierają nieco trójkątny kształt. Uszy mogą być przycinane (kopiowane) lub zachowane w normalnej długości. Szyja wystarczająco długa; głowa wznosi się powyżej grzbietu, kiedy jest w normalnej pionowej pozycji. Lędźwie obszerne i wystarczająco długie. Biodra długie i spadziste, wystarczająco szerokie. Kość udowa powinna stanowić ok. 30% długości górnej części tylnej kończyny. Klatka piersiowa dość głęboka i eliptyczna w kształcie z wydatnym mostkiem. Patrząc z boku sięga do stawu łokciowego. Klatka dobrze wysklepiona ku górze, zwęża się ku dołowi. Sięga aż do lędźwi. Ramiona przy ósmym żebrze szersze niż klatka piersiowa. Łopatki dobrze przylegają. Kość ramieniowa skierowana pod kątem 45 stopni w kierunku przeciwnym niż łopatka. Staw łokciowy zaczyna się nieco niżej niż klatka piersiowa. Łokcie płaskie, nie odstają od ciała. Przedramię jest dwukrotnie grubsze niż kości śródstopia. Łapy kocie, zwarte. Poduszki grube i dobrze zbudowane.

Skóra gruba, luźna na szyi i klatce piersiowej. W innych miejscach ciasno przylega. Na szyi i klatce piersiowej występują pionowe fałdy. Sierść krótka, szorstka, błyszcząca. Delikatnie pobłyskujący włos świadczy o dobrej kondycji psa. Umaszczenie bardzo różnorodne.

Wysportowany i zdrowy pies ma atletyczną sylwetkę, jest bardzo zwinny i wytrzymały. Wszystkie cechy fizyczne powinny pozostawać w równowadze.

Waga dorosłego psa nie powinna przekraczać 16-29.5 kilograma. Suki są lżejsze i ważą od 13.6 do 27 kilogramów. Wysokość w kłębie waha się od 43 do 56 centymetrów.
 

Owczarek niemiecki

  Owczarek Niemiecki

 Samam mam owczarka niemieckiego. Jest bardzo modrym psem... a tu mam o nim troche informacji:    zapraszam do czytania  :) . Jeśli chciałbyś dowiedzieć się czegoś więcej na temat tej wspaniałej rasy, Zapraszam i polecam bowiem owczarki niemieckie to najfajniejsze psy na świecie.
Owczarek niemiecki, zwany również owczarkiem alzackim jest rasą psów z grupy pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowaną go sekcji psów pasterskich (owczarskich).
Krajem patronackim są oczywiście Niemcy.
Psy osiągają około 60-65cm w kłębie i 30-40kg wagi. Suki są nieco mniejsze i rosną do około 55-60cm, a ważą 22-32kg.
Szata i umaszczenie: najczęściej spotykane są czarna podpalana, czaprakowa, wilczasta, ciemno-wilczasta. Dopuszcza się również całkowicie czarne umaszczenie.
Psy te, pochodzące z uznanych hodowli, charakteryzują się wysoką karnością i posłuszeństwem wobec swojego pana oraz bardzo szybkim tempem uczenia się nowych komend i obowiązków.
Przeciętna długość życia: około 13 lat 
Wg klasyfikacji Międzynarodowej Federacji Kynologicznej należy do I grupy FCI, ale nie jest w niej oceniany ze względu na ogromną popularność tej rasy. Oceniany jest więc osobno. Warto też dodać, że podlega on próbom pracy.
Psy z uznanych hodowli są odważne, inteligentne, bezgranicznie oddane, wierne i posłuszne swojemu panu. Są zawsze czujne i gotowe do obrony człowieka, nawet jeśli nie były do tego szkolone, a już sam jego wygląd budzi respekt i trzyma wszelkiej maści opryszków z dala od jego właściciela. Mają temperament, wesołe usposobienie i własną osobowość. Uwielbiają zabawy z człowiekiem i źle znoszą samotność i odosobnienie.
Owczarki niemieckie lubią dzieci i nie robią im kzywdy, jednak jego panem musi być wyłącznie osoba dorosła i to jej się podporządkowują.
Jeśli zapewni mu się codzienny ruch na świeżym powietrzu i możliwość kilkudziesięciu minut biegania luzem, można go z łatwością trzymać w mieszkaniu.

Rasę wychodowano z myślą o pasterstwie, jednakże obecnie psy te wykorzystywane są również w wojsku, policji i innych służbach mundurowych, do poszukiwania ludzi zasypanych przez lawiny,walące się budynki, a także w ratownictwie wodnym i jako przewodnicy osób ociemniałych. Doskonale sprawdza się jako pies stróżujący, tropiący i obronny.                                                     Mam nadzieje że miło biło poczytać  :)

      
          zachęcam do czytania kolejnych wpisów. :)

Hasky

 Hasky  

Zapraszam do czytania... :)

Husky to niewątpliwie jedna z ras, których urody się nie kwestionuje. Każdego zachwyca piękna lisia mordka, mięciutkie i ciepłe futerko oraz cudowny miśkowaty charakter. Już mniejsze grono ludzi zachwyca się jego cechami użytkowymi - tym do czego został stworzony, do ciągnięcia. Niestety moda i tak się rozwija - jej początek w Polsce zauważa się w roku 1996-1997 kiedy raptownie wzrosła ilość miotów/szczeniąt. Jak każda moda - wpłynęła na rasę destrukcyjnie.